Bachir Lazhar, 55 urteko Lehen Hezkuntzako
irakasle bat da. Montreal-ko ikastetxe
batean kontratatua da gertaera tragiko baten ondorioz hildako irakasle bat ordezkatzeko. Ikastetxean heriotzaren
misterioarekin obsesionatuak dauden ikasle talde bat ezagutuko du. Horregatik,
Lazhar-ek bere ikasleei aurrera egiten lagundu behar die kurtsoa aurrera eraman
dezaten. Gehien bat
heriotza eta hezkuntza jorratzen dituen film bat da, baina beste gai aunitz
lantzen direla esan beharra dago, errespetua adibidez.
Irakasle
berri honek erabiltzen dituen metodoak zaharkituak dira eta bere izaera oso
berezia da. Horregatik, ikastetxean erabiltzen den metodologiara,
arauetara,balioetara… egokitu behar da. Hala ere, arau horiek apurtu eta bere
ikasleekin dolua lantzea erabakitzen du, normalean, lantzen ez den gaia.
Horrela, Bachir Lazhar-ek emozioei garrantzia ematen die eta hauek bultatzen
ditu bere ikasleekin, beti ere ikasleekin eduki behar den maitasuna ahaztu
gabe.
Honekin
batera, nire iritzia emango dut. Pelikula honek oso ongi isladatzen du nola
umeei errealitateari aurre egiten hezi behar zaie. Horretarako, oso
garrantzitsuak dira emozioak eta hauek Haur Hezkuntzatik aurrera lantzea
beharrezkoa da. Beraz, irakaslearen papera ez da irakastea bakarrik, baita
hezitzea ere.
"Un aula es un lugar para la amistad, el trabajo y la cortesía. Un lugar lleno de vida al que le dedicas tu vida y en el que te dan su vida"
No hay comentarios:
Publicar un comentario